دریا که بود، زندگی‌مان رونق داشت!

به گزارش جماران؛ روزنامه ایران نوشت:

نیم نگاه نمک‌ دریاچه زیر آفتاب تند ظهر تابستان برق می‌زند. قایق‌های پوسیده، این گوشه و آن گوشه افتاده‌اند. دوش‌های زهوار دررفته و آلونک‌هایی که خراب شده‌اند، همه تصویری از یک شهرک ساحلی متروکه می‌سازند؛ بدون آب و تنها با چند تک درخت اینجا و آنجا.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

از کنار دوش‌های آب می‌گذرم، برای لحظه‌ای دریاچه پر از آب را تصور می‌کنم. بچه‌ها خندان و حوله بر دوش، برای حمام کردن و دوش گرفتن همدیگر را هل می‌دهند. روی باقیمانده یک دیوار هنوز این کلمات دیده می‌شود: چای، بستنی، آب میوه. پلاژ چراغی. تنها نامی از آن باقی مانده و دیگرهیچ. مثل دریا مثل دریاچه. زن میانسال روی تخت چوبی نشسته، لابد منتظر مشتری. کنارش می‌نشینم. بعید است سال تا سال هم یک مشتری از راه برسد. بلوز و دامن قهوه ای پوشیده و پیاز خرد می‌کند. می‌گوید: «دیگر کسی نمی‌آید از ما خرید کند، دریا را کسی اینجوری ببیند، پشت سرش را هم نگاه نمی‌کند.»

همه از دریا حرف می‌زنند. کمتر کسی می‌گوید دریاچه. این جمله‌ها را دائم در ارومیه می‌شنوی: «آن وقت که دریا بود، باید به ارومیه می‌آمدی، همه چیز یک جور دیگر بود»، «دریا که بود، زندگی‌مان رونق داشت.»، «حالا مردم نمی‌فهمند چه بلایی سرشان آمده 12- 10 سال دیگر می‌فهمند که دیگر خیلی دیر شده...» هیچ‌کس در این شهر سال‌ها که نه، روزهای خشکیدن دریا را فراموش نکرده، نه تنها فراموش نکرده که خیلی‌ها زندگی‌شان بعد از این همه سال هنوزعادی نشده. خیلی‌ها هنوز نمی‌دانند شغل و کارشان چیست؟ گلایه دارند، می‌گویند مسئولان فقط به فکر دریاچه و پرنده‌ها هستند؛ هیچ‌کس به فکر آنها نیست. آنها که در این سال‌ها بیشترین ضربه را خورده‌اند، کارشان را از دست داده‌اند، زندگی‌شان زیر و رو شده، سلامت‌شان در معرض خطر قرار گرفته، زمین های کشاورزی‌شان خشک شده و حالا هم که هزار شرط و شروط گذاشته‌اند برای کار و زندگی‌شان.

در یک روز جمعه آفتابی راهی چی‌چست (دریاچه ارومیه) می‌شوم. برای دیدن دریا.هنوز خیلی‌ها برای دیدن ته‌مانده‌های دریا به این سمت می‌روند. دورش می‌گردند و حسرت می‌خورند. آه می‌کشند. محلی‌ها جای قبلی آب را نشانت می‌دهند، درست جلوی پاهایت: «باورت می‌شود آب دریا تا اینجا بود! الان ببین به چه روزی افتاده.» هنوز هم باورش برایشان سخت است، این را تقریباً در چشم همه می‌بینی. این تغییر را به چشم دیده‌اند اما هنوز درکش نمی‌کنند.

برای من که دریاچه ارومیه را تا قبل ازاین ندیده‌ام تصور این زمین خشک سفید و اینکه روزی دریا بوده، تقریباً غیرممکن است. تکه زمین خشکی که انتهایش سفیدی است، نمک‌ دریاچه زیر آفتاب تند ظهر تابستان برق می‌زند. قایق‌های پوسیده، این گوشه و آن گوشه افتاده‌اند. دوش‌های زهوار دررفته و آلونک‌هایی که خراب شده‌اند، همه تصویری از یک شهرک ساحلی متروکه می‌سازند؛ بدون آب و تنها با چند تک درخت اینجا وآنجا.

محمد همایی، راننده مینی بوس، سال‌ها توریست های علاقه‌مند به دیدن دریا را هر روز به اینجا آورده. وقتی از دریا حرف می‌زند هر بار قطره اشکی در چشمانش می‌جوشد: «الان از دریا جز خرابه‌ای باقی نمانده. دهکده ساحلی ساختند، وسیله بازی گذاشتند برای بچه‌ها اما چه فایده؟ ماشین سواری، موتورسواری دور دریا... تا مردم یادشان بماند دریا را. حداقل 2 هزار نفر همین جا مشغول کار و بار بودند که بیکار شدند. حالا بماند این همه آدمی که دریا برای‌شان کار و درآمد درست می‌کرد، زمین‌های کشاورزی هم خشک شد. دیگر کسی اجازه ندارد چاه عمیق بزند. می‌گویند همین‌ها دریاچه را خشکانده. من خودم برای همین روستاهای اطرافم، مردم مانده‌اند چه جوری زندگی کنند.»

مرد 60 ساله کنار دریا قدم می‌زند از اهالی چی‌چست. جایی را که قبلاً دریا بوده نشانم می‌دهد: «همین جا مردم می‌زدند به آب. حیف شد، واقعاً حیف!» دهکده ساحلی چی چست با سردر رنگ و وارنگش امروز تعطیل است. همان دهکده‌ای که قرار است رونق را به این منطقه بازگرداند. شهربازی دارد و امکانات موتورسواری دور دریاچه خشک شده. چند سوئیت هم اطراف دهکده ساخته‌اند. هرچند امروز خالی از جمعیت است و کارگران مشغول کار. مرد می‌گوید: «دارند ساخت و سازمی‌کنند. تعطیله امروز. شهر بازی دارد و مردم سرگرم می شوند اما هیچوقت رونق قبل برنمی‌گردد.»

مرد جوان سقف آلونک خانه‌شان را که روزگاری با خانواده‌اش در آن زندگی می‌کرده‌اند و محل کسب و درآمدشان بوده، تعمیر می‌کند. دوش حمام داشته‌اند؛ یک جور پلاژ ساحلی. حالا همگی به شهر رفته‌اند. بیشتر اعضای خانواده یا بیکارند یا کارگری می‌کنند. اتاقک‌های دوش هنوز پابرجاست. از پلاژ هم فقط چارچوبش باقی مانده. کناراتاقک‌های حمام‌ درختی روی زمین افتاده، روی همه چیز غبار زمان نشسته. یک جوری که دلت می‌گیرد: «ما اینجا خانوادگی زندگی می‌کردیم. کار و زندگی داشتیم. اما دریا که خشک شد، همه آواره شدیم. هر کدام رفتیم یک طرف. برادرهام رفتند روستا و دارند قاچاق می‌کنند. جان‌شان را گذاشته‌اند کف دستشان برای چند قران. این آلونک را که می‌بینی تعمیر می‌کنم، تنها چیزی است که باقی مانده. هراز گاهی می‌آیم تعمیرش می‌کنم. اما چه فایده، اینجا دیگر هیچوقت درست نمی‌شود.»

از کنار دوش‌های آب می‌گذرم، برای لحظه‌ای دریاچه پر از آب را تصور می‌کنم. بچه‌ها خندان و حوله بر دوش، برای حمام کردن و دوش گرفتن همدیگر را هل می‌دهند. صدای قهقهه‌شان همه جا پیچیده. می‌خواهند بستنی بخورند. روی باقیمانده یک دیوار هنوز این کلمات دیده می‌شود: «چای، بستنی، آب میوه. پلاژ چراغی.» تنها نامی از آن باقی مانده و دیگرهیچ. مثل دریا مثل دریاچه.

یک مغازه متروکه کنار دریای سابق، نظرم را جلب می‌کند. یک یخچال نیمه خالی، تویش نوشابه و چند شانه تخم مرغ هم هست. روی یخچال هم نوشابه چیده‌اند. داخل مغازه دود خورده و در حال ویرانی چند قفسه نیمه خالی ازچیپس و پفک و بیسکوییت هم دیده می‌شود. انگار انباری یک خانه باشد تا مغازه. زن میانسال روی تخت چوبی نشسته، لابد منتظر مشتری. کنارش می‌نشینم. بعید است سال تا سال هم یک مشتری از راه برسد. بلوز و دامن قهوه ای پوشیده و پیاز خرد می‌کند. فارسی بلد نیست. از پسرش می‌خواهم حرف‌هایش را ترجمه کند. می‌گوید همین جا زندگی می‌کنند: «دیگر کسی نمی‌آید از ما خرید کند، دریا را کسی اینجوری ببیند، پشت سرش را هم نگاه نمی‌کند. پسرام همه بیکارند. مانده‌ایم چکار کنیم. قبلاً آب اینجا بود، دریا بود!» دستش را تکان می‌دهد و دریایی خیالی را در هوا تصویر می‌کند. قبلاً فقط نوشابه و آب معدنی نمی‌فروختند، کباب هم بوده. صبحانه هم بوده؛ املت و تخم مرغ... از آن کلبه‌های دوست داشتنی کنار دریا.

می‌گوید: «وسایل توی این یخچال را می‌بینی، همه این‌ها را نوه‌ها و بچه‌های خودم می‌خورند. شوهرم هم می‌رود کارگری تو باغ و میدان. تازه آنجا هم کار درست و حسابی نیست. بیشتر باغ‌ها خشک شده‌.» یک اتاق هم گوشه حیاط هست برای مسافرانی که خسته از راه می‌رسند و می‌خواهند چند ساعتی استراحت کنند. اتاق هم مثل بوفه کوچکش خالی است. اما چرا زن وخانواده‌اش با این همه سختی اینجا مانده‌اند، زن توضیح می‌دهد جایی ندارند بروند. خانه و کاشانه‌شان اینجاست. زندگی در کنار دریایی خشک.

«اینجا را می‌بینی؟ نه درآمد داریم نه هیچی، اما باز آب را برای‌مان تجاری حساب می‌کنند. همه آمده‌ایم به این دهکده بلکه کمی کسب و کارمان درست بشود. فکر می‌کنی اگر دریا بود، الان می‌توانستم این جوری کنارت بشینم؟» با حسرت سرش را تکان می‌دهد، قابلمه‌اش پر شده ازپیازهای خرد شده ریز و یک دست.

مقصود حسینی از اهالی روستای «کردلر» است؛ در 4 کیلومتری دریاچه ارومیه. یکی از روستاهایی که تحت تأثیر خشکی دریاچه آسیب جدی دیده. مثل اغلب روستاهای منطقه. او از بی‌آبی می‌گوید و اینکه چطور کشت و کار کشاورزانی که اطراف دریاچه کار می‌کردند، از بین رفت: «سری به باغ‌های ما بزن، ببین چطور همه خشک شده. بی‌آبی همه باغ‌ها را نابوده کرده و زندگی ما را هم به دنبال خودش. آب آنقدر شور شده که نمی‌توانیم بخوریم. می‌رویم با دبه از شهر و از روستاهای دور و بر آب می‌آوریم. تازه اگر وسیله داشته باشی. در خانه مردم را می‌زنیم و اجازه می‌گیریم آب برداریم.»

مرد جوان دیگری می‌گوید: «خشکی دریا همه را بیمار کرده، هر کی این اطراف‌زندگی می‌کند، بیماری دارد.همه بیماری پوستی گرفته‌ایم؛ چشم درد و تنگی نفس.همه‌اش به خاطر خشکی دریاست. زمین‌های ما را هم ستاد اجرایی گرفته و شهرک درست کرده. می‌خواهند این اطراف کشاورزی نباشد. می‌گویند به خاطر دریاست. می‌گویند خیلی آب مصرف می‌کنید. پس ما چکار کنیم؟ کشاورزی نکنیم، چکار کنیم؟ خشک شدن دریا کشاورزی را فلج کرده. مهم‌ترین مشکل ما آب شرب و از دست دادن کار است. اگرخدای نکرده این جوری پیش برود، همه باغ‌ها خشک می‌شوند وهمه روستاها تخیله می‌شوند.»

حسینی هم از تنگی نفس گلایه می‌کند: «چند دقیقه‌ای اینجا بگرد، یکهو می‌بینی دهنت خشک شده. این خشکی دریا باعث شد همه بروند سمت مشاغل کاذب. همین الان بالای 40 نفر در روستای ما به خاطرانواع جرم مواد مخدر زندانی‌اند. همه این‌ها به خاطر بیکاری است. چرا قبلش نبود؟ درآمد ندارند، مجبورند. همه کشاورز بودند؛ گندم، چغندر، سیب می‌کاشتند اما دولت زمینها را گرفته. ماهمه تحت فشاریم. اصلاً هیچ کس به فکر مردم نیست.‌ می‌گویند دریا خشک شده، چون شما کشاورزی کرده‌اید. این همه زمین کشاورزی شهرک بشود، ما همه نابود می‌شویم.» درد دل‌های مردم منطقه تمامی ندارد. خیلی‌های‌شان از محیط زیست گلایه دارند؛ اینکه آنقدر به فکر دریاچه و احیای آن هستند که مردم را فراموش کرده‌اند. می‌پرسند مگر غیر از این است که برای احیای دریاچه باید از همین مردم کمک بگیرند؟

زارا امجدیان، کارشناس اجتماعی و عضو انجمن «دامون» چند سالی هست روی خشک شدن تالاب قره قشلاق و همچنین مسائل معیشتی مردم اطراف دریاچه ارومیه کار می‌کند. او در گفت‌و‌گو با ما تأکید می‌کند: «مهم‌ترین موضوعی که مردم اطراف دریاچه ارومیه را درگیر کرده موضوع معیشت است. کم‌آبی و سیاست‌های احیای دریاچه، معیشت خیلی‌ها را تحت تأثیر قرار داده. این درحالی است که ستاد احیای دریاچه ارومیه، نگاه مهندسی به احیا دارد؛ بدون توجه به وضعیت اقتصادی و اجتماعی مردم.» یعنی همان نگاه مهندسی که دریاچه را خشکاند امروز به شکل دیگری می‌خواهد آن را احیا کند. انجمن دامون طرح‌های پایلوت برای ایجاد معیشت پایدار در این منطقه اجرا می‌کند و امجدیان در این باره می‌گوید: «ما به‌عنوان کارشناسانی که 5 - 4 سالی هست در اینجا کار می‌کنیم، معتقدیم ستاد احیای دریاچه ارومیه، دریاچه را فقط پهنه آبی در نظر گرفته و تمام سیاست‌هایش را روی همین مسأله و انتقال آب به آن متمرکز کرده. درحالیکه صدها روستا در کنار دریاچه ارومیه قرار دارد که اقتصاد و معیشت‌شان مبتنی بر کشاورزی و آن هم محصولات پرآب‌خواه مثل هندوانه، چغندر و گوجه فرنگی است. برای احیای دوباره دریاچه نمی‌توان به کشاورزان بی‌توجه ماند. باید به وضعیت آنها و کشت‌های کم آبخواه هم توجه کنیم یا مشاغل دیگری برای آنها ایجاد کنیم. با شرایط فعلی، شاهد یک بحران انسانی خواهیم بود که زندگی روستاییان را تحت ثأثیر قرار می‌دهد. برای اجرای هرگونه سیاستی نمی‌توان به جمعیت انسانی آن منطقه بی‌توجه ماند.»

امجدیان تأکید می‌کند: «کشاورزان، مسئول نابود کردن دریاچه نیستند و خودشان قربانی سیاست‌های غلط‌اند. چه کسانی به آنها مجوز حفر چاه عمیق را دادند؟ مسأله این است که بسیاری از مسئولان محیط زیست نگاه اجتماعی ندارند و فکر نمی‌کنند برای حفاظت از محیط زیست باید همین انسان ها را آموزش بدهند. این نوع برخورد موجب شده یک دشمنی عمیق بین کشاورزان و محیط زیستی‌ها شکل بگیرد. ما تا می‌گوییم محیط زیست، مردم می‌گویند شما می‌خواهید زمین‌های ما را بگیرید؟ سازمان حفاظت محیط زیست باید نقش جامعه انسانی را ببیند و بداند آنهایی که اطراف دریاچه و تالاب‌ها زندگی کرده‌اند در این سال ها بیشترین آسیب را دیده‌اند.»

هاله طارم، مدیرعامل شرکت «یشیل اورمان چی چست» که هدفش به جریان انداختن پتانسیل جامعه محلی برای احیای دریاچه ارومیه است، نیز بر معیشت مردم در این منطقه تمرکز کرده‌ است: «خشک شدن دریاچه، روی کشاورزی و دامپروی واشتغال بسیاری از مردم و در نتیجه معیشت‌شان تأثیر گذاشته. خیلی از کشاورزان محصول‌شان افت کرده، درآمدشان پایین آمده و در نهایت معیشت‌شان تحت تأثیر قرار گرفته. این روزها کشاورزان اطراف دریاچه ارومیه اجازه حفر چاه عمیق ندارند، تغییر کاربری زمین‌هایشان براحتی ممکن نیست و اجازه ساخت باغ و تبدیل زمین‌های دیم به آبی را هم ندارند. شرایط تغییر کرده و آنها با توجه به این شرایط باید توانمندی‌هایشان را شناسایی کنند.» به گفته این کارشناس اجتماعی در طرح پایلوت آنها بر توانمندسازی افراد، حفظ منابع و کشاورزی پایدار تأکید شده تا از مهاجرت در این منطقه جلوگیری شود. تغییر ذهنیت‌ها و اینکه برخی بدانند دیگر کشاوررزی در این منطقه برایشان مفید و سودآور نیست، از دیگر اقدامات این انجمن در منطقه اطراف دریاچه ارومیه بوده.

چند نفری هنوز اطراف دریای خشک قدم می‌زنند، آفتاب ظهر تابستان تندتر از قبل می‌تابد. چند نفرشان به قایق چپه شده‌ای تکیه زده‌اند و به دوردست‌ها نگاه می‌کنند. کدام خاطره از پیش چشماهایشان درحال عبور است؟

منبع: جماران

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.jamaran.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جماران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۴۳۲۶۴۷۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

خزاعی: انصاف را در اظهار نظر رعایت کنیم

محمد خزاعی رئیس سازمان سینمایی با تاکید بر افزایش تولید و حمایت از سینماگران، در دولت سیزدهم، بیکاری بخشی از خانواده سینما را معلول شرایطی دانست که باید آن را تحلیل منطقی کرد. - اخبار فرهنگی -

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری تسنیم،  یکصد و هشتمین جلسه شورای معاونان و مدیران سازمان سینمایی با حضور محمد خزاعی به میزبانی مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی برگزار شد.

محمد خزاعی رئیس سازمان سینمایی در آغاز این جلسه گفت: به نظر می رسد مدتی است بخشی از جریان رسانه ای  در صدد نا دیده گرفتن دستاوردهای سازمان سینمایی هستند و به طور مشخص این نکته را بیان می‌کنند که شما از کدام رونق در سینما صحبت می‌کنید، در حالی که بسیاری از سینماگران بی کارند. این آدرس غلط دادن است، ما در این باره کمتر صحبت کردیم و درباره اش تحلیل نشده که بیکاری سینماگران ربطی به رونق اقتصاد و فروش فیلم‌ها ندارد و مولفه های دیگری در این مسئله دخیل است که نیاز به واکاوی و دقت نظر دارد.

رئیس سازمان سینمایی افزود: رونق اقتصادی شاخص‌هایی دارد: تولید، اشتغال، مخاطب سینما، توسعه زیرساخت و مسائلی از این دست. بیکاری سینماگران به این دوره محدود نیست، افرادی هستند که یک دهه یا دو دهه بیکار بوده‌اند. دلیل این بیکاری، رونق تولید فیلم نیست، مسئله این است که بخش خصوصی رغبتی برای همکاری با این افراد ندارد. بخش خصوصی دلایل و مختصات خودش را دارد، در عین حال، در همین شرایط هم، در بخش خصوصی، کارگردان یا تهیه‌کننده‌ای سالی پنج پروژه دارد.

محمد خزاعی گفت: ما نمی‌توانیم بخش خصوصی را مجبور کنیم با فلان کارگردان، تهیه‌کننده و بازیگر کار کند اگر توجیه اقتصادی و منطقی برایش ندارد. این زیر سوال بردن فروش فیلم‌ها و استقبال از اکران سینماها بدون در نظر گرفتن دلایل و مسائلی که در تولید موثر است، ذهن ها را گمراه می‌کند. آیا بیکاری شما دوستان به یکی دو سال اخیر مربوط است، خوشبختانه پلتفرم‌ها بازار خوبی دارند و تولید در آنها پررونق است، تعدادی از کارگردان‌ها، تهیه‌کننده‌ها و بازیگران هر سال در پلتفرم‌ها مشغول کارند، پس کار و پروژه وجود دارد.

او با اشاره به حضور بیش از 70 فیلم سینمایی در جشنواره فجر 42،  تولید بیش از 2500 فیلم کوتاه که حدود 50 درصد آن‌ها با حمایت، مشارکت و همراهی انجمن سینمای جوانان ایران تولید شده اند و تهیه و تولید بیش از 90 مستند و 40 انیمیشن در مرکز گسترش در سال گذشته در کنار گردش چرخ صنعت سینما در بخش‌های اکران، توزیع، پخش و تبلیغات سینمایی خاطرنشان کرد: به طور میانگین در هر فیلم سینمایی تا سقف 100 نفر و در فیلم های مستند و کوتاه حدود 10 نفر در هر اثر مشغول به کار بوده اند. یعنی به طور تقریبی، سال گذشته، بالغ بر 30 هزار نفر در تولید آثار سینمای ایران در سال گذشته نقش و همکاری داشته اند؛  و این ظرفیت، در کنار امکان اشتغال خوبی که در بستر پلتفرم ها فراهم شده قابل ملاحظه است.

به گفته وی، این وضعیت گوشه‌ای از تلاش‌های سازمان سینمایی در کنار سایر مجموعه های هم افزا برای رونق مضاعف و رشد و گسترش ظرفیت های تولید و اشتغال در سینماست؛ عدم اشتغال، شاخص های متفاوتی دارد که بعضی از آنها را خود دوستان و عزیزان منتقد بهتر می دانند. بنابر این، لازم است تلاش کنیم تا با ارائه قصه های بدیع، نو و دغدغه‌مند بتوانیم سینمای کشور را همراهی کنیم.

رئیس سازمان سینمایی در ادامه سخنانش گفت: دلایل بیکاری نسل‌های مختلف بازیگری و کارگردانی مسئله امروز سینما نیست، همواره وجود داشته است. برخی از این عزیزان که امروز منتقد شرایط هستند خودشان سابقه مدیریتی دارند؛ مگر در آن دوره ها، این چالش ها وجود نداشته است؟ می‌توان بررسی تطبیقی از عملکرد ادوار داشت با مختصات و الزامات اجتماعی و جامعه شناختی امروز. بعضی سینماگران مسائلی دارند که به کم‌کاری منجر می‌شود، گروهی مورد‌پسند فضای جدید و آثار تازه نیستند و این را هم بدانیم که سینما، دائم تغییر می‌کند و هیچ نسل و گروهی همیشه پرکار و فعال نبوده و همواره با «چرخش نسلی» روبروئیم.

محمد خزاعی گفت: آمار صدور پروانه ساخت ما مشخص است، در تولید عقب نیفتاده‌ایم، میزان سرمایه‌گذاری دولتی در تولید آثار شفاف و عیان است. به عنوان مثال تولید در بنیاد سینمایی فارابی، نسبت به گذشته چهار برابر شده و در مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی و انجمن سینمای جوان، آمارها موجود است که حمایت از این نوع آثار چند برابر شده است.

او با بیان اینکه ورود انبوه و بی‌رویه فارغ التحصیلان جدید دانشگاه‌ها، آموزشگاه‌ها و موسسات تجربی و کمرنگ شدن اشتیاق بخش‌خصوصی برای سرمایه‌گذاری را در وضعیت موجود نباید نادیده بگیریم ادامه داد: وظایف دولت، افزایش تولید و رونق در این زمینه است که به اشتغال‌زایی منجر می‌شود. چگونه است که تولید آثار در همه بخش‌های سینمای ایران افزایش داشته، اما بیکاری بیشتر شده است؟ دولت سیزدهم، برای رونق عرصه فرهنگ و هنر، برنامه داشته و دارد و تلاش می‌کند این برنامه‌ها را عملی کند. همه اهتمام ما در بخش فرهنگ، همین است.

محمد خزاعی در بخش دیگری از سخنانش یادآور شد: بیکاری هنرمندان در همه جای جهان، دلایل مشابهی دارد. گاهی می‌شود به این موضوع تمرکز کرد که صنوف به وظایف خودشان عمل نکرده‌اند. اگر آیین نامه امنیت شغلی هنرمندان، یک دهه پیش تهیه و تصویب می شد این روزها شاهد بیکاری گسترده نبودیم. سندیکاهای دیگر، در حوزه‌های دیگر، از حقوق اعضای خود دفاع کرده و درباره آنها پاسخگویی و نسبت به دولت، مطالبه دارند اما در سینما، این رخ نداده است.

او ضمن تشکر از همه آنانی که در عرصه سینما و در شکل‌گیری و راهبری صنوف زحمات فراوانی متحمل شده اند و امروزه سینمای ایران مدیون تدابیر و زحمات آنهاست،گفت: انسجام صنوف سینمایی امری ضروری است و انتظار می‌رود بزرگان و دست اندرکاران بانفوذ این عرصه ، فضا را به گونه ای کنترل کنند که کار صنفی به صورت جامع و درست انجام پذیرد تا پروژه ها موظف باشند از اعضای صنوف استفاده کنند تا بدین طریق بخش قابل توجهی از مشکلات بیکاری بعضی سینماگران مرتفع شود.

خزاعی با گلایه از برخی بی انصافی‌ها گفت بعضی دوستان، برای نقد کردن شرایط سینما، دست پیش می‌گیرند تا به پرسش‌هایی که خود سینماگران دارند، پاسخ ندهند، خزاعی یکی از کارکردهای صنوف را رسیدگی مستمر و منظم به وضعیت معیشتی اعضای آن دانست.

او گفت: نکته مهم دیگری که در سینمای ایران رخ داده معلول شرایط اقتصادی است، واقعیت این است که فیلمسازی گران شده، دیگر نمی‌شود با 500 میلیون تومان فیلم ساخت. تولیدهای ارزان قیمت، در گذشته بیشتر بود، با وجود این گرانی، نمودار آماری صدور پروانه ساخت و نمایشی که ما صادر کردیم، نشان می‌دهد ما شرایط را برای فیلمسازی مهیا کرده‌ایم تا آنانی که فرصت دارند، این فضا را از دست ندهند. حمایتی که از تولید صورت گرفته نه تنها کمتر از ادوار گذشته نبوده، بلکه شاهد رشد چند برابری نیز هستیم . همچنین  در توسعه زیرساخت، سینماسازی و تجهیز سالن و موارد دیگر با جهش معنادار و قابل توجهی روبرو هستیم.

وی ادامه داد: با توجه به گزاره‌ها و راهبردهای طراحی شده در سال جدید،  به طور قطع، روند رشد و جهش فعلی با مشارکت گسترده‌تر بدنه صنوف وخانواده سینما ادامه خواهد داشت که همین موضوع نشان می دهد چشم‌انداز پیش رو روشن است.

اصغر فارسی، حبیب ایل بیگی، قادر آشنا، علیرضا اسماعیلی، یزدان عشیری، محمدرضا سوقندی، مجید زین‌العابدین، محمد حمیدی‌مقدم، هاشم میرزاخانی، مهدی آذرپندار، مجید اسماعیلی، لادن طاهری، سیدصادق موسوی، غلامرضا نجاتی و رمضانعلی حیدری‌خلیلی در این جلسه حضور داشتند.

انتهای پیام/